er is geen weg, wandelaar,
al wandelend ontstaat de weg
– Antonio Machado

Op mijn vaste route naar de andere kant van de stad gebeurt al weken hetzelfde: zodra ik het fietspad naast de majesteitelijke Claudius Prinsenlaan opdraai, kijkt me van boven de vork van een boom een meisje aan. Ze lijkt te zweven, niet helemaal stoffelijk maar wel aanwezig. Binnenkort zal ze er alleen nog op mijn foto zijn.

Met vaste routes kun je twee kanten op: enerzijds kun je ze toevertrouwen aan je automatische piloot en ‘blind’ of ‘slapend’ meeliften; anderzijds kun je dankzij de vertrouwdheid met het traject je aandacht verleggen naar de bizarre dingen die er op die route te zien zijn. Die zijn er in alle soorten en maten.

Het zijn bijvoorbeeld niet alleen blaadjes die in herfst en winter vallen. In luttele weken tijd heb ik de nodige weesjes opgeraapt op mijn route; te grote maten en al te vieze, vele malen overreden exemplaren heb ik laten liggen. Twee van mijn vondsten vormen onmiskenbaar een paar; ik vond ze kilometers van elkaar vandaan. Opmerkelijk was dat veel verweesde handschoenen dezelfde houding hadden aangenomen op het wegdek. Daar ben ik nog niet over uitgedacht.

Een ander fascinerend fenomeen is het parallelle wegennet dat ontstaat zodra stadsarchitect en aannemer hun kont hebben gekeerd. Strakke rechthoeken en logische lijnen doen het goed op een artist’s impression, aan de werkelijke gebruikers van alledag zijn zulke finesses niet besteed. Zij zijn unaniem voorstander van de kortste weg.

◊◊◊

A. Machado, ‘Proverbios y cantares XXIX’ (bekender als ‘Caminante no hay camino’), 1912. Nederlandse uitgave in De canon van de Europese poëzie (2008); vert. M. Sabarte Belacortu.

Prent 1: Claudius Prinsenlaan, 2017. Foto © Gertrudsdottir.
Prent 2: Breda, 2017. Foto © Gertrudsdottir.
Prent 3: Chasséveld, 2017. Foto © Gertrudsdottir.

Voor wie meer wil: in Brussel komt de oplettende wandelaar ogen tekort. Op de website van Belgian Solutions wordt het allemaal verzameld.