Soms heeft de eenzame wandelaar het gevoel dat hij teruggaat in de tijd, soms dat hij zich op de drempel van een andere wereld bevindt, maar of dat dan de hemel is of de hel, weet geen mens. Het landschap is niet veranderd, althans niet aanwijsbaar, maar overal sijpelt bevreemding naar boven.
– Olivia Laing

Teruggaan in de tijd, of zelfs uit de tijd stappen, is niet moeilijk als je door het Engelse landschap loopt. Een paar jaar geleden volgde ik het voetspoor van de Britse auteur Olivia Laing, die in Naar de rivier de loop van de Sussex Ouse beschrijft – zowel historie als geografie van de rivier komt gedetailleerd aan bod. Erg spectaculair wordt deze Ouse (Engeland heeft er meer) nergens, en hoe dichter bij zee, hoe breder en minder fraai hij wordt.

Maar in Engeland kom je met ‘minder fraai’ toch nog een heel eind, want weg van het asfalt heerst een tijdloze rust, overal zijn voetpaden en de wandelaar wordt niets in de weg gelegd.

◊◊◊

Boek: Olivia Laing, Naar de rivier. Nederlands: L. van Campenhout, 2011. Vert. van To The River.

Prent: Southease (Sussex), 2011. Foto © Gertrudsdottir.
De brug kan draaien, maar heeft dat in 1967 voor het laatst gedaan.