“Hier, echt iets voor jou”

Mensen geven mij boeken en wat doe ik? Ik schuif ze op de stapel ‘nog niet gelezen’ in mijn kast. De kans is groot dat ze er jaren zullen liggen. De stapel groeit. Hij stemt me dankbaar jegens de gevers, maar maakt me ook onrustig. Ik ben beleefd genoeg om te vinden dat ik iets moet met een geschenk waarvan een ander vindt dat het echt iets voor mij is. Toch kom ik niet verder dan bladeren. Gewoon eentje pakken en lezen wil maar niet lukken.

Begrijp me goed, ik ben blij met wat ik krijg. Ik waardeer het gebaar. Ik ben dankbaar. Maar ik constateer ook dat het gekregene (‘echt iets voor jou’) jaren ongelezen op die stapel blijft liggen.

En dan bedenk ik hoe verwend ik ben. Dat ik ook vanwege mijn werk boeken van allerlei pluimage krijg toegestuurd. Die komen niet op de stapel. Ik lees ze direct. Ik word betaald om ze te lezen. En al is niet alles goud wat er blinkt, af en toe zit er een parel bij.

Al die beroepshalve bemachtigde boeken zijn van kaft tot kaft gelezen, ongeacht onderwerp, ongeacht kwaliteit (ga hier naar een overzicht). Maar gekregen boeken lees ik niet. Hoe zit dat?

Ik lees ook in mijn vrije tijd, deels voor de leesclubs waar ik lid van ben. Ook daar komen boeken aan bod die ik nooit zelf uit zou kiezen, maar ik zorg er wel voor dat ik ze op tijd gelezen heb. Is het de deadline die ontbreekt bij de gegeven paarden?

Op dit moment weet ik maar één zo’n paard dat ik met smaak heb gelezen. En dat niet alleen, erna las ik de rest van de serie; alles bijeen meer dan 3600 bladzijden, zonder deadline, zonder financiële prikkel. En het was nog fantasy ook! Wat heeft George R.R. Martin dat de andere woordkunstenaars uit mijn ongelezen-stapel niet hebben? Is alleen Game of Thrones echt iets voor mij?

◊◊◊

Prent 1: Gasteren, 2014. Foto © Gertrudsdottir.
Prent 2: The Translator’s Den, 2011. Foto © Gertrudsdottir.