Ecce homo – ziehier de man, strijdend met volume, massa en een beperkte hoeveelheid doek. Minder zichtbaar maar even verbeten is ’s mans race tegen de wegtikkende tijd (we hadden natuurlijk al weg moeten zijn). En vergeet de bewonderenswaardige zelfbeheersing niet waarmee elk bon mot van zijn buiten beeld optredende supportersschare wordt genegeerd.

Maar telkens gebeurde het weer: ineens zat het pak op zijn plek en konden we rijden, op naar de volgende municipal. Nakomelingen op een rijtje op de gordelloze achterbank, vermaakt door Fabiola, een handpopje dat vanaf de rechter voorstoel ‘achterin’ onledig hield met franskiljons commentaar op mede-ouech’ kebruikèrs, ’et oueer en desnoods het landschap. Allez en route … maar niet voordat manlief zich had opgefrist en onder het genot van het eerste sigaretje van de dag tevreden naar zijn prachtpak had zitten kijken, een hele beker oploskoffie lang.

In mijn hoofd hoort hier een soundtrack bij.

Heute noch, heute noch,
lieber Vater, tut es doch –
ach, ein Mann! ach, ach, ein Mann!
wahrlich dieser steht mir trefflich an …

◊◊◊

J.S. Bach, BWV 211 (Kaffeekantate). Aria ‘Heute noch’ (poco forte), sopraan Rosemarie Hofmann.
Prent: Jij, z.j. Vierlensjescamera. Foto © Gertrudsdottir.