En vrede op aarde, in de mensen een welbehagen.
– Lucas 2, 14.

Op Eerste Kerstdag zat ik rond het middaguur in de trein met mijn bijdrage aan het familiale kerstdiner waar ik naartoe op weg was in een grote tas die op schoot moest, want het was druk. De coupé zat vol feestelijk (ik zou kunnen zeggen ‘op z’n paasbest’, maar daarvoor was de dresscode te somber, veel zwart, veel stemmig grijs) geklede en gekapte mensen met tassen op schoot. Iedereen zat te praten of tevreden voor zich uit te kijken, een enkeling had oortjes in maar er waren opvallend weinig smartphones te zien. Er hing een surrealistisch saamhorige stemming in de coupé: al deze mensen hadden voor deze dag vergelijkbare plannen: laat op, kerstontbijt met kerststol, kaarsen, misschien een mopje klassiek, en dan met de NS mee met de vooraf bereide eigen bijdrage en eventueel de cadeaus voor onder de boom. Toen ik tegen middernacht de reis in omgekeerde richting maakte, was het nog net zo druk op de perrons en in de trein: iedereen keerde huiswaarts, moe gesmuld en gescrabbeld, soezerig van de wijn, een beetje verfomfaaid, met lege tassen. In smartphones leek niemand zin te hebben, in praten evenmin, maar de stemming was net zo vredig als op de heenweg. We hadden het allemaal weer doorstaan en nu mochten we lekker naar huis. Toen ik op mijn fiets stapte voor het laatste stukje door de grijze kou bedacht ik hoe mooi het eigenlijk was dat blijkbaar ook de seculiere variant van het Kerstfeest zo’n saamhorigheidsgevoel weet te wekken – oké, we zitten in de trein, niet in de kerk, maar toch. Halleluja.

◊◊◊

Prent 1: Melkweg. Foto © Gertrudsdottir, 2016.
Prent 2: Moules frites. Foto © Rebecca Petit, 2016.