Zodra ik me met details ging bezighouden, kostte me dat meteen een halve dag.
– Takashi Hiraido

Affiniteit met katten kan mij niet aangewreven worden, maar mijn interesse in Hiraido’s geprezen novelle, gewekt door mooie recensies, werd nog eens extra aangezwengeld door het geestige betoog van de vertaler over zijn en andermans vertalingen op de Literaire Vertaaldagen 2015. De geringe omvang van het boek was ook een pré: ideaal als ‘tussendoortje’.

Helaas! Na een paar hoofdstukken was er van interesse mijnerzijds niet veel over, en dat lag niet per se aan de feline personages – dat waren nu eenmaal katten. Het was de trage, afstandelijk vertellende verteller die mijn belangstelling deed verdampen. De details die hem naar eigen zeggen een halve dag kostten, waren van een aard die mij koud liet.

Hiraido bleef op tafel liggen, de schitterende kattenogen op de cover verdwenen onder de dingen die erop werden gelegd en ik ging andere katjes geselen.

Naderhand bedacht ik dat de naamloze verteller en zijn naamloze vrouw, beiden in een huis dat niet het hunne was tot diep in de nacht druk met in stilte verrichte, dan weer níét in detail gespecificeerde werkzaamheden, en nog veel vaker met in stilte gluren en turen door ramen en kieren, misschien zelf katten waren, gehuld in de mensengedaante die de lezer ze automatisch toedacht. Hun koele desinteresse in het verhaal paste daar goed bij. Maar toen was het boek allang weer terug naar de bibliotheek.

◊◊◊

Takashi Hiraido, De kat (2016). Vert. L. Van Haute.

Prent: Montreux 2013. Foto © Gertrudsdottir.
Hieronder een prent van de enige kat die ik een tijdlang in mijn huis heb gedoogd – omdat hij de thee warm hield. Foto © Gustave Petit, 1985. Klik hier voor meer foto’s van Gustave Petit.