Op een dag fietste ik van huis, het kanaal over en het dorp uit, en een uur later stond ik naast mijn fiets op de markt midden in de stad. De zon scheen, het was zaterdagmiddag, op de terrassen namen de mensen het ervan. En ik?

Ik ben niet gebleven, ik ben niet eens gaan zitten om uit te rusten. Ik ben weer opgestapt en teruggefietst. En het gevoel dat ik daarbij had is me de rest van mijn leven blijven vergezellen: dat de dingen die naar mijn idee het echte leven representeren zich ergens bevinden waar ik er niet voluit aan kan deelnemen. Ik zou niet verder komen dan de zijlijn, altijd een toeschouwer zijn.

Achteraf bezien was dit het moment dat de buitenstaander zich bewust wordt van haar buitenstaanderschap. Toen ervoer ik dat natuurlijk niet zo – ik was een kuiken, net uit het ei. Maar daar op de markt, naast haar fiets, werd het onnozele kuiken er een dat haar plaats wist. En daarmee was mijn kindertijd voorbij.

Is dit waar? Harde bewijzen ontbreken. En het geheugen, dat is bekend, is een malle fantast die niet in zijn eerste leugen is gestikt. Toch moet ik erop vertrouwen. Het zijn immers niet de kalendergebeurtenissen die tellen. Het draait om die paar momenten van inzicht. Die zijn misschien gelogen, maar ze vertellen je een waarheid waar niet aan te tornen valt.

◊◊◊

Prent: Düsseldorf, 2015. Foto © Gustave Petit.