Elke dag een foto posten: sommigen houden dat jaren vol, voor mij is het te hoog gegrepen. Zoveel foto’s heb ik niet, laat staan foto’s die door mijn beugel kunnen. Bovendien wilde ik er ook iets bij schrijven, en dat kreeg (krijg!) ik niet dagelijks voor elkaar.

Het gratis platform Fotolog, lang berucht om zijn belabberde beeldkwaliteit en in alle talen zwijgende helpdesk, heeft barre tijden doorgemaakt en is zelfs maanden uit de lucht geweest: geen wonder dat veel gebruikers hun heil elders hebben gezocht.

Gek genoeg is het desondanks jarenlang de favoriete online hangplek voor fotografieliefhebbers van uiteenlopende pluimage geweest. De beeldkwaliteit garandeerde dat er geen techneuten kwamen, maar wie de hitsige zuidamerikaanse pubermeisjes negeerde kon er streetart zien uit alle windstreken, en via via liep ik er in elf jaar tijd steeds meer leuke lieden tegen het digitale lijf: verhalenvertellers en wijzen, grappenmakers en satirici, kunstenaars en dichters. En bijzondere fotografen.

Je had floggers die bij elke foto een haiku schreven (en daar steeds bedrevener in werden), die zich voordeden als een hert, die alles gespiegeld online zetten, die alleen plaatjes schoten vanuit een vliegtuig, die voor elke maand een thema bedachten, die een Bijbelspreuk bij hun natuurplaatjes zetten. Floggers uit Spanje, Nieuw-Zeeland, Canada, Taiwan, Frankrijk en Denemarken. Uit Nederland en Schotland, Brazilië en Alaska, Italië en Finland en Duitsland. En floggers die gewoon hartverwarmend aardig waren.

Er werd geëxperimenteerd met pinhole, dubbeldruk en montage. Ik vond er zelfs native speakers bij wie ik met mijn vertaalvragen terechtkon. En ik werd gevonden: door floggers die over mijn foto’s dingen te zeggen hadden waar ik zelf geen woorden voor had.

Nu na de laatste wederopstanding de beeldkwaliteit op Fotolog aanmerkelijk is verbeterd, valt er ironisch genoeg op het platform weinig meer te beleven. Iedereen is weg, dood, andere wegen ingeslagen of het foto’s posten beu. Ook terugblikken is niet meer wat het geweest is: veel oude accounts zijn niet meer toegankelijk. En bij de posts van vóór de ineenstorting zijn de commentaren, soms hele discussies, in het niets verdwenen.

Gelukkig zijn de flogmeets er nog: een initiatief van elkstar en gertrudsdottir. Eens per jaar komt een groepje (oud-)Fotologgers een weekend samen in de echte wereld, op een plek die een van de deelnemers goed kent. Zo zien we elke zomer een stukje Europa waar we zonder de gastheer of -vrouw van dat jaar niet van hadden geweten.

We hebben de Sentiero dell’ anima in de Piedmontese bergen verkend, Struve’s geodetische toren in Oravivuori, het fietspad naar de paters in Dreef, de Schauinsland bij Freiburg, het heilige Lindisfarne, sprookjesslot Lichtenstein, het mondaine Monza in Lombardije, spookstad Bataville in Lotharingen en, kort geleden, de Vliehors.

Meet #10 staat in de steigers.

◊◊◊

Prent 1: Gertrudsdottir op Fotolog (nieuw)
Prent 2: Gertrudsdottir op Fotolog (oud)