Mijn laptop gaat, waarom weet ik eigenlijk niet, na een bepaald aantal minuten inactiviteit – hetzij van mij, hetzij van de programma’s die ik draai – automatisch op slot. Voor een apparaat dat het huis nooit verlaat is dat een vrij onzinnige beschermingsmaatregel, maar afijn. In al die tien jaar van vrijwel dagelijks gebruik heb ik nooit maatregelen genomen die de maatregel ongedaan maken en de overbodige bescherming blijvend opheffen.

Zo heel erg is het ook niet. Het scherm krijgt weliswaar een bedenkelijke chocoladebruine kleur, maar naast de knipperende cursor waar ik het ontgrendelende wachtwoord moet intypen, verschijnt er een miniatuurafbeelding van bovenstaande man met hoed.

En die verveelt niet.

Ik heb me lang niet eens afgevraagd wie het was. Hij was er gewoon, op het vergrendelingsscherm gezet door mijn eigen man met hoed, die de standaardplaatjes van Windows 8 maar niks vond en iets uitkoos uit zijn eigen fotoarchief – foto’s en fotobewerkingen die ik in de zes jaar na zijn overlijden gedeeltelijk online heb gezet.

En pas onlangs kwam ik, ergens diep in dat archief, de oerfoto tegen. Mijn man met hoed heeft dat portret, van die andere, beroemde man met hoed, als het ware vergrendeld. En misschien vind ik het daarom niet zo erg dat ook mijn laptop bij tijd en wijle op slot gaat. Want dan krijg ik beide mannen met hoed weer even te zien: de filmster en zijn vergrendelaar.

Totdat ik mijn wachtwoord heb ingetypt, wat ze per omgaande van mijn scherm verjaagt.

***

Foto Michel Piccoli, maker onbekend, z.j.

Fotobewerking: Gustave Petit, 2013.
Zie ook https://gustavepetit.com/.