Ik zei al, niemand hoeft jou alles over zichzelf te vertellen. En bovendien is niemand verplicht om jou de waarheid over zichzelf vertellen. We hebben toch allemaal onze geheimen? En leugens vertellen we allemaal, soms in alle onschuld. Om vriendschap te sluiten bijvoorbeeld, of om gênante situaties te vermijden. Of gewoon om het simpel te houden. Soms is de waarheid te ingewikkeld om in een kort gesprek of interview naar voren te brengen. En soms is ze gewoon niet relevant.

– Russell Banks

Russell Banks schreef Lost Memory of Skin in 2011. Het is een forse roman over de lotgevallen van een vereenzaamde adolescent, de Kid. Hij wordt slachtoffer van de perfide morele machinaties van het Amerikaanse rechtssysteem, dat (vermeende) pedofielen levenslang buiten de maatschappij plaatst. In het Nederlands verschenen als Huid, een uitgeklede titel waaruit maar weer eens blijkt dat je het ook op een minder zinvolle manier simpel kunt houden.

Een van de leukste dingen die boven water kwamen bij het vertalen van LMoS was de wederkomst van de moederlijke Dolores Driscoll, die in 1991 aan het stuur zat van de schoolbus in Banks’ indrukwekkende The Sweet Hereafter. Het rampzalige busongeluk komt niet rechtstreeks ter sprake maar er wordt (soms door de verteller, soms door een woord of gebaar van Dolores zelf) subtiel naar verwezen. Catastrofale gebeurtenissen vergezellen je je verdere leven, wil Banks maar zeggen, ‘opnieuw beginnen’ is larie. Dolores is Cat tegen het lijf gelopen, de Vietnamveteraan tegen wie ‘de Schrijver’ bovenstaand toespraakje houdt, en samen met hem drijft ze nu diep in de Everglades een minisupermarkt annex woonbootverhuur.

Banks glimlachte tevreden toen ik mijn vondst meldde. Hij gaf toe dat hij haar een tweede kans gunde en haar daarom naar Florida had gehaald. Als de Kid dat zou willen, is hij bij haar in goede handen.

De locatie van LMOS was bijzonder genoeg om ervoor op het vliegtuig naar Miami te stappen. Tot voor enkele jaren leefden mensen als de Kid, die in feite ‘vogelvrij’ zijn verklaard door de Amerikaanse samenleving en dankzij het beruchte online register voor veroordeelde zedendelinquenten hun verdere leven gebrandmerkt zijn (en dus niet meer aan werk of woonruimte kunnen komen), in zelfgebouwde hutjes onder de Julia Tuttle Causeway, de vierbaans snelweg die Miami City met South Beach verbindt. De politiek besloot tot symptoombestrijding, de politie trok de wapenstok en verjoeg de bewoners met harde hand. Uiteindelijk werd het betonnen eilandje halverwege de brug tot verboden terrein verklaard.

◊◊◊

Russell Banks, Lost Memory of Skin, 2011. Nederlands: Huid, 2012. Vert. L. van Campenhout.
Russell Banks, The Sweet Hereafter, 1991. Nederlands: De zoete toekomst, 1996. Vert. W. Wielek.

Prent 1: Moneygram Miami, 2012. Foto © Gertrudsdottir.
Prent 2: Under J.T. Causeway, Miami, 2012. Foto © Gertrudsdottir.