Wat in de lage landen een olifantenpad heet leeft in het Engelse taaleigen onder de naam desire line.

Sommige zijn zo minimaal dat er nauwelijks een olifant op past, andere zijn kronkeliger dan het pad dat ze afsnijden. Maar de meeste gaan inderdaad rechter op het doel van de gebruiker af dan de haakse route die de planner in gedachten had.

Naar verluidt zijn er vijftien gebruikers nodig om zo’n ‘wenspad’ te maken en in stand te houden. En voorbeelden zijn er te over, vooral, zo bleek toen ik er in mijn eigen omgeving op ging letten, op de routes tussen opleiding en trein. Gek genoeg heb ik tijdens mijn onderzoek zelden een gebruiker in actie gezien.

Nederlanders maken hun paadjes vooral met de fiets. Er is er ook een voor auto’s, maar dat lijkt uit nood te zijn geboren.

En er is er een van stoeptegels, maar dat is een kunstwerk.

Voor dOCUMENTA14 heeft de Schotse kunstenaar David Harding in 2017 op het terrein van de Kasseler kunstacademie het werk Desire Lines gemaakt,  met regels uit ‘Cascando’ van Samuel Beckett op stoeptegels die, geheel volgens de regels der olifantenpaadjeskunst, een hoek afsnijdt van het tegelpad naar de kantine van de KHS, diep in het stille Karlsaue Park. Dit tweetalige wenspad (wie van de academie wegloopt, leest het citaat in het Duits van Eva Hesse) is niet van zand en modder maar van beton met inscripties in tinbrons, elk woord op een eigen tegel, zodat je al lopend leest:

if you do not love me I shall not be loved
if I do not love you I shall not love

◊◊◊

Lees hier een andere post over informele infrastructuur.

Samuel Beckett, ‘Cascando’, 1936. Lees hier het hele gedicht.

Prenten: De kortste weg, 2016-2017. Foto’s © Gertrudsdottir.
De foto van David Hardings Desire Lines is door KHS Kassel online gezet.