Als prednisolon niet bestond, waren er een miljoen Nederlanders minder.

Het heeft lang geduurd tot ik begreep wat het precies inhield, maar ik leef op chemie. Sterker nog, zonder chemie zou ik niet alleen medische diagnoses hebben, maar daar ook in toenemende mate onder lijden: want ook al zijn mijn kwalen chronisch, de chemie is in staat de fysieke narigheid tot in hoge mate te onderdrukken.

Ik verzamel reuma’s – tegenwoordig heb ik er al vier. Vuistregel bij de behandeling is een beleidslijn van ‘trial & error’ – er zijn diverse soorten medicatie, je begint met de minst schadelijke soort en op het moment dat het middel geen effect meer heeft (of de bijwerkingen de pan uit rijzen), stap je over op een andere soort. Sinds mijn eerste diagnose, alweer jaren terug, is zo’n overstap gemiddeld om de twee jaar aan de orde, met soms best lange wachttijden omdat volgens het protocol een ander middel pas kan worden gestart als de malaise is weggewerkt.

Die klus wordt geklaard door de prednisolon uit de regels boven aan deze post – ik citeer mijn internist, die me dit als eyeopener meegaf toen ik nare diagnose nummer vier te horen kreeg.

Prednisolon, chemie die als twee druppels water lijkt op het lichaamseigen bijnierschorshormoon maar veel krachtiger werkt, is paardenmiddel van dienst voor (o.a.) allerlei auto-immuunziekten die niet op andere wijze onder controle te brengen zijn – zoals mijn reuma, als die eenmaal op hol slaat. Het is ook een middel dat bij hoge doses en/of langdurig gebruik veel onheil aanricht in het lichaam dat (tijdelijk) niet zonder de heilzame werking van dat paardenmiddel kan. Mijn lichaam en ik zijn blij met de gunstige effecten, maar kunnen niet verhinderen dat er schade wordt toegebracht tijdens de afbouw van de kuur, die maanden in beslag kan nemen.

De internist stuurde me via de apotheek naar huis met meer don’ts dan do’s en ik leverde me over aan de chemie. Dat gaat gepaard met soms bizarre bijwerkingen die telkens weer veranderen en die ik hier niet allemaal ga noemen. Maar goed, de pillen werken, en wel vanaf dag één.

De ‘onverklaarde koorts’ waar het allemaal mee begon was al na een etmaal chemisch onderdrukt, en na een paar dagen was ook de uitputtende moeheid verdwenen. Er is een merkwaardig soort ‘gedoseerde energie’ voor in de plaats gekomen, die leidt tot allerhande invallen en ideeënstromen die me dagen achtereen van de straat houden.

Misschien wel het opvallendst (want zo ken ik mezelf eigenlijk niet) is mijn doorlopend stralende humeur. En dan die hang naar perfectionisme: alles, maar dan ook alles, moet goed gebeuren, tot in de puntjes doordacht, voorbereid, gecheckt en uitgevoerd. En dan ben ik me daar een partij tevreden, zowel met het resultaat als met mezelf… op het extreme af.

Dat ik dat aan de chemie dank, is een understatement. Op dit moment bén ik chemie.

En er gebeurt meer.

Wat ik in de maanden voorafgaand aan deze meest recente malaise heel graag wilde maar met de beste wil van de wereld niet voor elkaar kreeg, krijgt nu vanzelf gestalte: bij het krieken van de dag sta ik naast mijn bed. Ik slaap hooguit drie, vier, soms vierenhalf uur, ongeacht hoe moe ik mijn bed in gedoken ben.

Later naar bed dus, om het moment van klaarwakker worden naar een acceptabel tijdstip te verplaatsen – en om het slaaptekort in goede banen te leiden, een dagregel waar de H. Benedictus nog een puntje aan kan zuigen.

◊◊◊

De Benedictusregel (voor elke dag van het jaar gedetailleerde tips en tricks voor de benedictijn) staat bijvoorbeeld op de website van de monniken van Schiermonnikoog, vert. F. Vromen osb.

Om Benedictus’ raadgevingen met aandacht te (blijven) lezen is het aanbevelenswaard om ze in een andere taal dan je moedertaal tot je te nemen, een taal dus waar je wat meer moeite voor moet doen. Ik ga daarvoor naar het Duits, in ruime mate vertegenwoordigd op internet – opvallend genoeg zijn de Duitstalige versies allemaal identiek, waaruit ik concludeer dat de broeders en zusters ten oosten van onze landsgrens minder eigenzinnig zijn dan hun collega’s op vaderlandse bodem, die allemaal een eigen versie lijken te hanteren, elk met eigen voors en tegens. Hollandse eigenwijsheid is ook onze monniken niet vreemd.

Als ik de wijsheid van Benedictus in drie woorden zou moeten samenvatten, kom ik uit bij het welbekende trio van dr. Spock:

Rust, reinheid, regelmaat.

Ook wie overgeleverd is aan de chemie komt daar een heel eind mee.

De muziek beperkt zich tot één LP, waarvan ik per week één kant draai die ik dus soms wel veertien keer hoor. Het is een dubbelalbum uit 1973, een nagenoeg onbekraste (zelden gedraaide?) kringloopvondst, met Gregoriaanse zang voor het liturgisch jaar, opgenomen in de monastères van Frankrijk, de eerste plaat in de reeks Immortel Grégorien.

Een van de opnamen waar ik deze week naar luister, de tractus Absolve Domine, op de LP ondergebracht bij de Défunts op kant D, staat zonder bronvermelding op YouTube. Volgens de hoestekst van mijn LP is het een polyfonie voor sopraan en koor van Dom de Malherbe osb, eerder uitgebracht op het album Libra Dei.

◊◊◊

Prent 1 en 2: In de tuin, 2019. Foto’s © Gertrudsdottir.
Prent 3 en 4: In de tuin, 2019. Foto’s © Gertrudsdottir.