If in no other way one can resemble a god, one can at least walk like one.
– Rebecca Solnit

Als ik de essays van Rebecca Solnit in boekvorm lees, valt op hoe vaak Solnit een moraliserend vingertje heft naar mensen die dingen anders zien dan zij. Dat ondertoontje van ik-weet-hoe-het-hoort-en-jullie-niet gaat snel tegenstaan, en dat is jammer, want haar thematiek is het verkennen waard.

Om die reden zijn haar essaybundelingen geschikter om doorheen te bladeren en hier en daar een passage te lezen – dan valt ook minder op dat Solnit soms in herhaling valt. In Wanderlust. A History of Walking uit 2002 staan fraaie longreads over het nut van labyrinten, over wandelen in de bergen en over Dorothy en William Wordsworth, die niet bepaald mooi-weer-wandelaars waren.

Dat bij Solnit de Mont Ventoux in Italië ligt zie ik door de vingers – zodra een Amerikaan(se) zich buiten de lands- en taalgrenzen waagt, gaat het vaak mis, en Bert Wagendorps gelijknamige kaskraker is te laat verschenen om Solnit te wijzen op de ware ligging van Petrarca’s mons ventosus of winderige berg.

Maar dat ze R.L. Stevensons briljante, gelaagde Travels with a Donkey afdoet als ‘picturesque and lightly comic’ doet het vermoeden rijzen dat ze het boek niet open heeft gehad – in tegenstelling tot ondergetekende, die het hier besprak. Als een auteur zulke steken laat vallen, doet dat nog wel meer vermoedens rijzen, en Solnits oneliners over wat anderen zoal hebben geschreven worden dan ook met stijgende argwaan bezien.

Ook de keus van de auteur om haar filosofische en historische exploraties te vermengen met haar persoonlijke (loop)ervaringen pakt niet heel gelukkig uit. Solnit komt uit sunny California en heeft daar dus de meeste stappen gezet. Deze overdosis Californië is voor de lezer weleens doorbijten, want Solnit is toch meer activist dan bevlogen loper, en dus gaat het, zodra ze over haar eigen wandelingen begint, al na de eerste meters alleen nog over wat er volgens haar schort aan de moderne consumptiemaatschappij, en krijgen verstokte automobilisten, shopaholics etc. etc., weer een veeg uit de moralistische pan.

En dat terwijl Solnit zelf beweert dat lopen zo’n probaat middel is om je los te weken van de waan van de dag, en je te wenden tot je innerlijke zelf.

◊◊◊

Rebecca Solnit, Wanderlust. A History of Walking. 2002.
Prent: De Hors, Texel, 2004. Foto © Gertrudsdottir.