De hoeveelheid tijd die rest wanneer is voorzien in onze behoeften is de beste maatstaf van rijkdom.
– Henry David Thoreau

Bijna een mensenleven geleden verslond ik, bibliothecaresje in wording, Walden, met als toetje Burgerlijke ongehoorzaamheid: de twee werken die Henry David Thoreau, de negentiende-eeuwse ‘dichter-natuurvorser’ uit Connecticut, wereldfaam bezorgden.

Toen ik ze een tijdje terug wilde herlezen, haalde ik de nieuwe Nederlandstalige uitgave in huis, maar het boek is vrijwel ongelezen terug naar de bibliotheek gegaan. Na een paar bladzijden drong tot me door dat Thoreau mij maar weinig meer kan vertellen wat ik niet al weet. Het is me bijgebleven uit die eerdere, ademloze lezing uit mijn jonge jaren of – en dat is misschien nog frappanter – het klinkt me in de oren als iets wat ik al veel langer weet, iets wat ik al zo lang weet dat ik me niet meer kan voorstellen dat ik het ooit níét heb geweten. (Kun je een schrijver een groter compliment maken?)

Ik ben, zonder er per se op aan te sturen, beroepslezer geworden, en ben op een gegeven moment mijn leeshistorie gaan vastleggen. Netjes op auteursnaam gesorteerd (dat leert een ex-bibliothecaris niet zomaar weer af), met bij elke titel bondig mijn leeservaring, voor zover ik die op dat moment nog terug kon halen. Er zullen beslist schrijvers en titels ontbreken, domweg vergeten, even niet aan gedacht, jammer dan. Maar Thoreau is natuurlijk present, en hij krijgt deze notitie:

Walden. Och! Dat las ik toen ik nog thuis woonde! De beste plaats ook om het te waarderen, denk ik. Hij deed mij, onbeschreven blad, inzien hoe gering de waarde is van carrière, van materieel genot en dito gulzigheid – juist op het moment dat die een rol hadden kunnen gaan spelen.

◊◊◊

Henry David Thoreau, Walden, Or Life in the Woods. 1854. On the Duty of Civil Disobedience. 1849. Nederlandse uitgave Walden & De plicht tot burgerlijke ongehoorzaamheid. Vert. A. Haakman. 2014.

Prent: Valchiusella, 2010. Foto © Gertrudsdottir.